Ongeletterde ouderen
Veel ouderen die in het Oude Mannen- en Vrouwenhuis woonden hadden nooit leren lezen of schrijven. In 1912 kwam het bestuur met het idee om alle bewoners die analfabeet waren alsnog te leren lezen en schrijven als zij hier behoefte aan hadden. Om te pijlen of er belangstelling was werd er een document opgesteld met alle ongeletterde ouderen en een verklaring of ze behoefte voelden om dit alsnog te leren. Van verschillende ouderen werd bepaald dat scholing niet zou lonen omdat ze ‘idioot’ waren of ‘stokdoof’. Verschillende ouderen gaven aan geen behoefte meer te hebben aan het leren lezen en schrijven, maar ook een aanzienlijk deel gaf aan dit wel nog te willen leren.
Opmerkelijk is de 84-jarige Maria Wilhelmina van der kinderen die zich als oudste van het gezelschap nog wilde ontwikkelen. Het willen blijven doorgroeien zou weleens geworteld kunnen zijn geweest in haar persoonlijkheid. Maria was namelijk al vaak in haar leven opnieuw begonnen. Op 21 jarige leeftijd was ze getrouwd met een man van wie ze 10 jaar later was gescheiden. De oorzaak van de scheiding was dat Maria in de vrouwengevangenis in Gouda zat en daar een ‘onteerende straf’ uit moest zitten. Waarvoor ze precies vast zat is helaas niet bekend. Na haar vrijlating zou ze nog drie keer in het huwelijksbootje stappen met mannen die allen voor haar overleden. Haar vierde en laatste huwelijk vond plaats in 1892 toen ze al 65 was. Na het overlijden van haar laatste echtgenoot kwam Maria in het Oude Mannen- en Vrouwenhuis terecht.
Helaas hebben Maria en de andere ongeletterde ouderen nooit leren lezen en schrijven. De onderwijzer die door het bestuur zou worden ingehuurd bleek te duur. Maria overleed als ongeletterde in 1919.
Bewoners bij dit verhaal
